Po przejściu Kościeliskiej, śniadaniu w Ornaku, a następnie Smreczyńskim Stawie,
doszłam w końcu do reklamowanej ostatnio, odnowionej drogi.
W sieci bardzo krytykowanej przez wielbicieli naturalności w Tatrach jako niby zbyt nowoczesnej i psującej widok. Jednak okazało się, że obawy były niepotrzebne.
Po około 100 metrach posypanego szlaku, co widać też poniżej, zaczynało się piękne błotko i reszta była już zupełnie klasik.
Nie wiem czy to dlatego, że ostatnio nie mam kondycji, czy że szlak po prostu momentami idzie dość w górę, zmęczyłam się nieco, musiałam przystawać i odpoczywać. Krótko mówiąc dał trochę popalić.
W górę w sumie nieco około godziny.
Dzień był mglisty, ciemnawy, godzina wtedy coś koło 14.00,
ludzi na tym szlaku garstka, choć na Kościeliskiej to już nawet dość dużo, dla porównania.
Cóż, kiedy doszłam do samej Hali poczułam się...zawiedziona.
Widoki zerowe, kolory zgniłej jesieni, nie tej złotej, chmury wiszące nisko dały efekt taki, że mimo wczesnej pory wyglądało już jakby był wieczór.
A sama Hala Stoły?
Myślałam, że jest większa, ot kilka drewnianych domków,
mały kawałek trawy, bardzo mały.
Jak mówi moja koleżanka Małgosia- moja imienniczka- to oznacza tylko jedno.
Że muszę tam jeszcze wrócić.
O innej porze roku.
I, o zgrozo, na FB, ktoś na drugi dzień po mnie,
trafił na słońce i zupełnie inne perspektywy!!!
Ale ja i tak jestem szczęścliwa,
że udało się wyrwać.
Dodam tylko, że wychodząc z Kościeliskiej zjadłam w Parzenicy, czyli karczmie góralskiej, co tam stoi, baaaardzo dobrą zupę borowikową.
Jedynym minusem podrózowania poza sezonem jest to, o czym wielu wie, że
busiarze czekaja dość długo aż ich skarb, busik zapełni się i
trzeba siedzieć i czekać,
jak na szpilkach, nieraz dość długo.
O mały włos spóźniłabym się na Pasibrzucha, sorry, czyli PolskiBus.
To moja pierwsza w życiu wycieczka z tą słynną już w Polsce firmą.
Klasycznie listopadowo - bo nie ukrywam - to jeden z najgorszych dla mnie miesięcy w roku ze względu na krótki dzień i małe nasłonecznienie - był właśnie taki fakt, że
gdy zasiadłam w autobusie do Krakowa,
a godzina odjazdu - 15.45 było już tak ciemno,
że aż przykro.
To moja główna słabość.
Ja, duże dziecko, urodzone w sierpniu, w piątek,
uwielbiająca słoneczko,
długie dnie,
cierpiąca na ciężki niedobór witaminy D,
co tłumaczy nieraz moje momentami depresyjne opisy,
czekam lata,
albo chociaż słonecznych dni,
kiedy nie trzeba tylko siedzieć w pracy.
Pozdrawiam wszystkich, cały świat, dobrych ludzi
i chcę tylko dodać na koniec, że odkryłam taką prawdę o mnie i o Tatrach.
Kocham je i uwielbiam.
Ale jestem raczej wędrowcem, który lubi iść,
nawet długo, włóczykijem, ciekawskim, poszukującym,
głodnym nowych widoków,
bardziej niż wspinaczem łańcuchowym, choć lubię też widok mega-maxi-panoramiczny z góry.
Jednak nie lubię tych momentów zbyt dużej adrenaliny,
ocierania się o niepewność,
może też dlatego, ze moje słabości, choroby i przemęczenie pracą
powodują, że nie chcę pozostawać w stanie czujności.
Chcę iść, chodzić, gdzie oczy poniosą.
Rozumiem, że dla innych Tatry to Świnica, Rysy i Orla Perć.
Dla mnie każda chwila, kiedy mogę się wyrwać z Wrocławia,
nawet na Rusinowej Polanie jest szczęśliwa.
I to tyle o Hali Stoły.
I'll be back,
czyli wrócę tam kiedyś.
WORKING ON IT
Wejście od Kościeliskiej, na autostradę
Tylko to jedno jest z samej Kościeliskiej
Cóż, listopadowe kolory
Pozostałości po wichurze w 2013 roku, sprzątali 2 lata
A tak wygląda koniec autostrady po ok 100 metrów i dalsza listopadowa błotnista rzeczywistość
Niestety nie było widoków na Czerwone Wierchy, mgła wszędzie, a ok 14.00 już ciemnawo i siąpiło
